O κόσμος που όλοι γνωρίζαμε έως σήμερα αλλάζει.
Για τους παλιότερους το μοντέλο της σταθερής εργασίας σε μια εταιρεία ή σαν ελεύθερος επαγγελματίας με μια σύνταξη στα γεράματα καθίσται ώς άκρως ανασφαλές και αποτελεί πλέον ιστορία.
Για τους νεότερους ένα πτυχίο με ένα ή δύο μάστερ η διαδακτορικό, συνοδευόμενα με 2 και 3 ξένες γλώσσες, καθίστανται πλέον ώς μή αποτελεσματικά για την εξασφάλιση της διαβίωσης και του οποιοδήποτε βιώσιμου μέλλοντος. Για τους πάντες λοιπόν το τρέχων μοντέλο για την εξασφάλιση μιάς αξιοπρεπούς σύνταξης μέσω αποκλειστικά μιάς υπερβάλλουσας ακαδημαικής μόρφωσης, ώστε να απολαύσουν όλοι τελικά, ήρεμα, ωραία, ασφαλή και ξεκούραστα γεράματά, μετατράπηκε σε μια συνταγή και δημόσιας αλλά και προσωπικής ουτοπικής οικονομικής και ψυχικής ευφορίας.
Οι Έλληνες πολίτες αποκλειστικά την τελευταία πενήκονταετία χρηματοδοτούσαν την ευημερία και ανάπτυξη της χώρας. Μαζί όμως με αυτή, χρηματοδοτήθηκε και ή έννοια του κάθομαι και εισπράτω, του όλα με τίποτα, του πέρα από το σπίτι και ας πάνε οι άλλοι να τρώγονται, της άκρατης δημοσιο-υπαλληλικής νοοτροπίας και της εκμηδένισης της ελευθερο-επαγγελματισμού.
Οι πολιτικές λύσεις αποτελούν πλέον αυταπάτες θερινής νυκτός και η λύση δεν είναι η παραπάνω κυβέρνηση.
Με το που κάθεται κάποιος να ερευνήσει και δεί και από μόνος του την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, συνειδητοποιεί αμέσως την πραγματική κατάθλιψη στην οποία έχουμε περιέλθει και σε εθνικό επίπεδο. Το εθνικό δημοσιονομικό χρέος της Ελλάδας το 2002 (έτος επίσημης ένταξης στην νομισματική ένωση) ήταν περίπου 160δίς, το 2008 (έτος χρηματηστηρικής κατάρρευσης της Wall st.) ανήλθε στα 250 δίς και τον Δεκέμβριο του 2013, το χρέος έφτασε στα 321 δίς. Η ανεργία το 2008 ήταν στο κοντά στο 9,5% και το 2013 στο 27,2%. Τα συσσίτια 6 χρόνια πρίν ήταν σχεδόν ανύπαρκτα και σήμερα τουλάχιστον 600 χιλιάδες κόσμου βασίζεται αποκλειστικά σε αυτά. Και βάσει λογικής προσεχώς καλύτερα.
Σήμερα, ταυτόχρονα πάρα πολύς κόσμος πλέον ακούει και από μόνος του για την τρέχουσα κατάσταση της Ελλάδας αλλά και όλου του κόσμου κύριως μέσω των media και όλοι σχεδόν καταλήγουν να αισθάνονται στο τέλος το ίδιο πράγμα. Φόβο για το τώρα και τρόμο για αυτό που έρχεται.
Το αναπόφευκτα επικείμενο όμως δέν σημαίνει αναγκαστικά και καταδίκη.
Η προετοιμασία για το μέλλον είναι πλέον το μόνο σοφό και συνετό πράγμα για να κάνει κάποιος σήμερα. Αλλά είναι πολύ εύκολο κάποιος να το παρακάνει και να χάσει και την σοφία και την σύνεσή του από την υπερβολή. Πιστεύω ακράδαντα ότι, η νοοτροπία για το προετοιμάζομαι για την επικείμενη κρίση και ζώ μέσα στην κατάθλιψη της ματαιότητας του αναπόφευκτου, χρειάζεται άμεσα να επανπροσδιοριστεί πρός το: προετοιμάζομαι σήμερα για να ευημερίσω για τα επόμενα 30 χρόνια ανεξάρτητα εάν θα το καταφέρω ή όχι.
Πρόσφατα σε μία συζήτηση που είχα με την υπερήλικη γιαγιά μου, δόξα το Θεό, την ρωτήσα το εξής: Τί κάνατε ρε γιαγιά τότε στον πόλεμο, πώς ζούσατε; (Η γιαγιά μου μεγάλωσε σε ένα χωριό έξω από στην Ορεστιάδα, τέρμα Θεού αρχή Αλλάχ που λέμε..).
¨Έρχονταν οι αντάρτες λεέι και μας κλέβανε τα ζώα και του στάρ από την αποθήκ. Και τί κάνατε εσείς ρε γιαγιά για αυτό; Τι να κάναμε λέει πιδί μ;;; Κρυβόμασταν. Και πώς ζούσατε μετά, τί τρώγατε; Φτίαχναμε και άλλο πιδί μ. Τί άλλο φτιάχνατε ρε γιαγιά; Κι άλλο κοτέτς φτιάχναμ, εκεί που δέν το βλέπουν για να ζήσουμ κι μείς...τί να κάναμε πιδίμ;
Έτσι είπε η τελείως αμόρφωτη αλλά άκρως χτυπημένη από την ζωή γιαγιά μου που έχασε και άντρα και παιδί πάρα πολύ νωρίς. Και αυτή η απάντηση ήταν η μεγαλύτερη σφαλιάρα αφύπνισης που δέχθηκα εγώ προσωπικά ποτέ. Η απάντηση αυτή μου άλλαξε τα πάντα όλα μέσα μου. Μιά απλή απάντηση που έδωσε η γιαγιά, και με μιά της μόνο ατάκα, με έκανε να συνειδητοποιήσω το πόσο μα πόσο μικροί, άμυαλοι και φοβιτσιάρηδες είμαστε εμείς τελικά οι νέοι, οι γραμματιζούμενοι εμπρός στην σοφία κάποιων θεωρητικά αδύναμων, τουλάχιστον τη σήμερον ημέραν και μέσα σε αυτή την τρέχουσα δύσκολη περίσταση.
Τα υπόλοιπα συμπεράσματα περί αυτού δικά σας.
Αναλογιζόμενος λοιπόν, αποφάσισα να μήν ξανασπαταλίσω όυτε ένα δευτερόλεπτο ακόμα στο να ψάχνω να βρώ ή να περιμένω και να ελπίζω άλλο από κρατικές και πολιτικές λύσεις για να εξασφαλίσω την δική μου επιβίωση ή να λέω ότι δεν υπάρχει λύση και είμαστε όλοι καταδικασμένοι, άρα ότι και να κάνω είναι μάταιο; Είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι εμείς οι Ελληνες, τέλος. Και επείδή αυτοί παραμένουν τυφλοί στον πόνο μας και κουφοί στην θλίψη μας, αποφασίζω να επιλέξω εγώ τη μοίρα μου.
Η λέξη ελευθερία είναι η ιδιότητα του να μπορεί ένα άτομο να ελέγχει τις ίδιες του τις πράξεις και να πράττει κατά βούληση. Η ελευθερία είναι η δύναμη του να πράττεις όπως θέλεις αρκεί να μήν βλάπτεις τον άλλο. Δέν ξέρω για πόσο ακόμα, αλλά έχούμε ευτυχώς ακόμα το περιθώριο να πράττουμε ελεύθερα. Πλέον όμως γνωρίζω ότι, θα χρειαστεί από εδώ και πέρα από μόνος μου να κερδίζω και να διατηρώ την ελευθερία μου καθημερινά.
Αμήν
Βασίλης Παπαδόπουλος
katohika.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου